τελειοποιήσιμος

-η, -ο, Ν

δεκτικός τελειοποίησης, αυτός που μπορεί να τελειοποιηθεί.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τελειοποίηση. Η λ. μαρτυρείται από το 1857 στον Π. Βράιλα Αρμένη].